در این پست از سایت ذکر و دعاهای قرآنی دعاگو 2agoo.com نحوه دعا کردن حضرت فاطمه زهرا (س) چگونه بود ؟ را برای شما عزیزان قرار دادیم .

نحوه دعا کردن حضرت فاطمه زهرا (س) چگونه بود ؟,روش دعا و راز و نیاز کردن حضرت زهرا,حضرت زهرا (س) چگونه با خدای خود راز و نیاز و دعا می کردند ؟,چگونگی دعا کردن حضرت زهرا,دعای حضرت زهرا

نحوه دعا کردن حضرت فاطمه زهرا (س) چگونه بود ؟

بلندهمتی به هنگام دعا

یکی از مسایلی که به هنگام دعا کردن مهم است، نحوه دعا کردن است.
انسانها در آرزو و درخواست از خداوند، گوناگون‌اند.
همّت و آرزوى برخى از آدمیان در همین دنیاى زودگذر و ناچیز خلاصه مى‏شود.
آنها جز دنیا نمى‏خواهند و جز براى دنیا، در چیز دیگرى سعى و تلاش نمى‏کنند.
به فرموده زیباى حضرت على‏ (ع): همانا دنیا نهایت دیدگاه کسى است که دیده‏اش کور است، و از دیدنِ جز
دنیا مهجور.
و آنکه بیناست، نگاهش از دنیا بگذرد و بداند در پَس آن، خانه آخرت‏ است.
پس بینا از دنیا رخت بردارد و نابینا رخت خویش در آن گذارد.
بینا از دنیا توشه گیرد و نابینا براى دنیا توشه فراهم آرد.
و امّا گروه دوم از آدمیان، کسانى هستند که همّت خویش را فراتر از جهان مادى قرار داده‏اند، و اگر
هم براى دنیاى خویش تکاپو دارند، به انگیزه توشه برداشتن براى جهان دیگر، حفظ آبرو و مانند آن است.
آنها دنیا را محلّ گذر و پل رسیدن به جهان دیگر مى‏دانند و تمام تلاش خود را بکار مى‏گیرند تا
در جهان دیگر رستگار شده، در بهشت ابدى پروردگار جاى گیرند.

نحوه دعا کردن را از حضرت زهرا بیاموزیم.

سرانجام، اندکى از آدمیان نیز هستند که نه تنها از دام جاذبه‏ هاى فریبنده دنیوى رها مى‏ شوند؛

بلکه از نعمت هاى انبوه بهشت نیز مى‏گذرند و از خداوند، تنها دیدار جمال او را مى‏طلبند و
به جاى بهشت، بهشت‏آفرین را تمنّا مى‏کنند، همان‏گونه که سعدى شیرازى سروده است: ما از تو به غیر از تو
نداریم تمنّا حلوا به کسى ده که محبّت نچشیدست.

در ضمن حکایتى، درباره حضرت فاطمه ‏(س) چنین مى‏خوانیم:

روزى پیامبر اسلام(ص) از دخترش زهرا(س) پرسید: دخترم چه درخواست و حاجتى دارى؟ هم‏اکنون فرشته وحى در
کنار من است و از طرف خدا پیام آورده است که هر چه بخواهى، تحقق مى‏پذیرد.
حضرت فاطمه‏(س) پاسخ داد: «لذتى که از خدمت حضرت حق مى‏برم، مرا از هر خواهشى باز داشته است.
حاجتى جز این ندارم که پیوسته ناظر جمال زیبا و والاى خداوند باشم.» مـنابع: نهج الحیاه، ص۹۱٫
نهج البلاغه، خطبه ۱۳۳