در این پست از سایت ذکر و دعاهای قرآنی دعاگو 2agoo.com دلیل بهره مند بودن کافران و مشرکان از نعمت های دنیوی چیست ؟ چرا خداوند پیامبران و امامان را از ثروتمندان قرار نداد؟ را برای شما عزیزان قرار دادیم .

دلیل بهره مند بودن کافران و مشرکان از نعمت های دنیوی چیست ؟ چرا خداوند پیامبران و امامان را از ثروتمندان قرار نداد؟,چرا خداوند به کافران ثروت و نعمت می دهد ؟,علت پولدار و ثروتمند بودن کافران و ظالمان چیست ؟,چرا خداوند به امامان ثروت و پول زیاد نداد ؟,علت داشتن پول و ثروت فراوان کافران و مشرکان چیست ؟,بهره مند بودن کافران و ظالمان از نعمت های الهی

دلیل بهره مند بودن کافران و مشرکان از نعمت های دنیوی چیست ؟ چرا خداوند پیامبران و امامان را از ثروتمندان قرار نداد؟

 در تفسیر نمونه ذیل آیات 33 تا 35 سوره مبارکه «زخرف» به زیورآلات دنیوی و قصرهای باشکوه برای کافران اشاره کرده است قرآن کریم می فرماید: «وَ لَوْ لا أَنْ یَکُونَ النّاسُ أُمَّةً واحِدَةً لَجَعَلْنا لِمَنْ یَکْفُرُ بِالرَّحْمنِ لِبُیُوتِهِمْ سُقُفاً مِنْ فِضَّة وَ مَعارِجَ عَلَیْها یَظْهَرُونَ* وَ لِبُیُوتِهِمْ أَبْواباً وَ سُرُراً عَلَیْها یَتَّکِؤُنَ* وَ زُخْرُفاً وَ إِنْ کُلُّ ذلِکَ لَمّا مَتاعُ الْحَیاةِ الدُّنْیا وَ الْآخِرَةُ عِنْدَ رَبِّکَ لِلْمُتَّقِینَ؛ اگر (تمکن کفّار از مواهب مادی) سبب نمی شد که همه مردم امت واحد (گمراهی) شوند، ما برای کسانی که به (خداوند) رحمان کافر می شدند خانه هایی قرار می دادیم با سقف هایی از نقره و نردبان هایی که از آن بالا روند. و برای خانه هایشان درها و تخت هایی (زیبا و نقره ای) قرار می دادیم که بر آن تکیه کنند. و انواع زیورها، ولی تمام اینها بهره زندگی دنیاست، و آخرت نزد پروردگارت از آن پرهیزگاران است». (زخرف/ 33 تا 35)

ارزش های دروغین دنیوی/ قصرهای باشکوه با سقف های نقره ای!

این آیات، همچنان بحث پیرامون نظام ارزشی اسلام و عدم معیار بودن مال و ثروت و مقامات مادی را ادامه می دهد. در نخستین آیه، می فرماید: «اگر (تمکّن کفار از مواهب مادی) سبب نمی شد که همه مردم (تمایل به کفر پیدا کنند و) امت واحد (گمراهی) گردند، ما برای کسانی که به (خداوند) رحمان کافر می شدند خانه هایی قرار می دادیم با سقف هایی از نقره» (وَ لَوْ لا أَنْ یَکُونَ النّاسُ أُمَّةً واحِدَةً لَجَعَلْنا لِمَنْ یَکْفُرُ بِالرَّحْمنِ لِبُیُوتِهِمْ سُقُفاً مِنْ فِضَّة).

خانه هایی که چندین طبقه داشته باشد، «و برای آنها نردبان هایی (جالب) قرار می دادیم که از آن بالا روند» (وَ مَعارِجَ عَلَیْها یَظْهَرُونَ).

جمعی از مفسران گفته اند: منظور پله هایی از نقره است، و عدم تکرار کلمه «فِضِّة» (نقره) به خاطر وضوح آن است، ولی گویا آنها وجود پله ها را به تنهایی دلیل بر اهمیت خانه ها ندانسته اند، در حالی که چنین نیست، اصل وجود پله های فراوان دلیل بر عظمت بنا و داشتن طبقات متعدد است.

«سُقُف» (بر وزن شتر) جمع «سقف» است و بعضی آن را جمع «سقیفه» به معنی مکان مسقف، می دانند ولی قول اول مشهورتر است. سپس می افزاید: «و برای خانه هایشان درها و تخت هایی (زیبا و نقره ای) قرار می دادیم که بر آن تکیه کنند (وَ لِبُیُوتِهِمْ أَبْواباً وَ سُرُراً عَلَیْها یَتَّکِؤُنَ).

ممکن است این جمله، اشاره به درها و تخت های نقره باشد که چون در آیه قبل در مورد سقف ها آمده، در اینجا از تکرار آن خودداری شده، و نیز ممکن است وجود درها و تخت های متعدد (با توجه به این که اَبْواباً و سُرُراً نکره است و در اینجا برای اهمیت آمده) خود دلیل بر عظمت آن قصرها باشد، زیرا هرگز برای یک خانه محقر درهای متعدد نمی گذارند، این مخصوص قصرها و خانه های مجلل است، و همچنین وجود تخت های بسیار.

باز به این هم اکتفا نکرده، می افزاید: علاوه بر همه اینها «انواع زیورها برای آنها قرار می دادیم (وَ زُخْرُفاً). تا زندگی مادی و پر زرق و برقشان از هر نظر تکمیل گردد، قصرهایی مجلل و چند اشکوبه با سقف هایی از نقره، و درها و تخت های متعدد، و انواع وسائل زینتی، و هر گونه نقش و نگار آن چنان که مطلوب و مقصود و معبود دنیاپرستان است.

سپس می افزاید: «ولی تمام اینها بهره زندگی دنیاست و آخرت نزد پروردگارت از آن پرهیزگاران است»! (وَ إِنْ کُلُّ ذلِکَ لَمّا مَتاعُ الْحَیاةِ الدُّنْیا وَ الْآخِرَةُ عِنْدَ رَبِّکَ لِلْمُتَّقِینَ).

«زُخْرف» در اصل به معنی هرگونه زینت و تجمل توأم با نقش و نگار است، و از آنجا که یکی از مهمترین وسائل زینت، طلا است به آن هم «زخرف» گفته شده است، و این که به سخنان بیهوده «مزخرف» می گویند به خاطر زرق و برقی است که به آن می دهند.

کوتاه سخن این که: این سرمایه های مادی و این وسایل تجملاتی دنیا، به قدری در پیشگاه پروردگار، بی ارزش است که باید تنها نصیب افراد بی ارزش همچون کفار و منکران حق باشد، و اگر مردم کم ظرفیت و دنیاطلب به سوی بی ایمانی و کفر، متمایل نمی شدند، خداوند این سرمایه ها را تنها نصیب این گروه منفور و مطرود، می کرد، تا همگان بدانند مقیاس ارزش و شخصیت انسان این امور نیست.

اسلام ارزش های غلط را درهم می شکند به راستی تعبیری رساتر از آنچه در آیات فوق آمده برای درهم شکستن ارزش های دروغین پیدا نمی شود، برای دگرگون ساختن جامعه ای که محور سنجش شخصیت افراد در آن، تعداد شتران، مقدار درهم و دینار، و تعداد غلامان و کنیزان و خانه ها و وسائل تجملی است، تا آنجا که تعجب می کنند چرا «محمّد»(صلی الله علیه وآله) یتیم و از نظر مادی، فقیر به نبوت برگزیده شده، اساسی ترین کار این است که این چهارچوب های غلط ارزشی درهم شکسته شود، و بر ویرانه آن ارزش های اصیل انسانی، تقوا و پرهیزگاری، و علم و دانش، ایثار و فداکاری، شهامت و گذشت بنا شود، در غیر این صورت همه اصلاحات، روبنایی و سطحی و ناپایدار خواهد بود.

و این، همان کاری است که اسلام و قرآن و شخص پیامبر اسلام(ص) به عالی ترین وجه انجام داد، و به همین دلیل، جامعه ای که از عقب افتاده ترین و خرافی ترین جوامع بشری بود، در مدتی کوتاه، آن چنان رشد و نمو کرد که در صف اول قرار گرفت.

جالب این که در حدیثی از پیغمبر گرامی(ص) در تکمیل این برنامه می خوانیم: لَوْ وَزَنَتِ الدُّنْیا عِنْدَ اللّهِ جَناحَ بَعُوضَة ما سَقَی الْکافِرَ مِنْها شَرْبَةَ ماء: «اگر دنیا به اندازه بال مگسی نزد خدا وزن داشت خداوند به کافر حتی یک شربت آب نمی نوشانید».

امیرمؤمنان علی(علیه السلام) نیز در «خطبه قاصعه» سخن را در این زمینه به اوج رسانده می فرماید: «موسی بن عمران(ع) با برادرش بر فرعون وارد شدند، در حالی که لباس های پشمین بر تن داشتند و در دست هر کدام عصای (چوپانی) بود، با او شرط کردند که اگر تسلیم فرمان خدا شود، حکومت و ملکش باقی می ماند، و عزت و قدرتش دوام خواهد یافت، اما او گفت: آیا از این دو تعجب نمی کنید؟ که با من شرط می کنند بقای ملک و دوام عزتم بستگی به خواسته آنها دارد، در حالی که فقر و بیچارگی از سر و وضعشان می بارد! (اگر راست می گویند) پس چرا دستبندهایی از طلا به آنها داده نشده است»؟

چرا خداوند پیامبران را از ثروتمندان قرار نداد؟

«این سخن را فرعون به خاطر بزرگ شمردن طلا، و جمع آوری آن، و تحقیر پشمینه پوشی گفت». «اگر خدا می خواست به هنگام بعثت پیامبرانش، درهای گنج ها و معادن طلا و باغ های سبز و خرم را به روی آنان بگشاید، می گشود، و اگر اراده می کرد، پرندگان آسمان و حیوانات وحشی زمین را همراه آنان گسیل می داشت، ولی اگر این کار را می کرد آزمایش مردم از میان می رفت و پاداش و جزا بی اثر می شد»!.

و در قسمت دیگری از همین خطبه می فرماید: «مگر نمی بینید خداوند انسان ها را، از زمان آدم تا آخر جهان، با سنگ هایی که نه زیانی می رسانند و نه سودی، نه می بینند و نه می شنوند، آزمایش کرده، این سنگ ها را خانه مقدس خود (کعبه) قرار داده، و آن را موجب پایداری و قوام مردم ساخته است، آن را در پر سنگلاخ ترین مکان ها، و بی گیاه ترین نقاط روی زمین، در تنگنای دره هایی مستقر ساخته، در میان کوه های خشن، شن های متراکم، چشمه های کم آب، آبادی های جدا و پر فاصله، که هیچ مرکبی به راحتی در آن زندگی نمی کند، و سپس آدم و فرزندانش را فرمان داد، که به آن سو توجه کنند و آن را مرکز تجمع خود سازند….».

«اگر خدا می خواست خانه مقدسش، و محل انجام مناسک حج را در میان باغ ها و نهرها و زمین های هموار و پر درخت و آباد، که دارای خانه ها و کاخ های بسیار و آبادی های به هم پیوسته، در میان گندم زارها و باغ های پر گل و گیاه، در میان بستان های زیبا و سرسبز و پرآب، در وسط باغستانی بهجت زا با جاده های راحت و آباد، قرار دهد، توانایی داشت، ولی در این حالت آزمایش و امتحان ساده تر بود، و پاداش و جزا نیز کمتر (و مردم به ارزش های فریبنده ظاهری مشغول می شدند و از ارزش های واقعی الهی غافل می گشتند)».

به هر حال، اساس انقلاب اسلامی انقلاب ارزش هاست، و اگر مسلمانان امروز در شرایطی سخت و ناگوار، تحت فشار دشمنان بی رحم و خونخوار قرار گرفته اند به خاطر همین است که آن ارزش های اصیل را رها ساخته، بار دیگر ارزش های جاهلی در میان آنان رونق گرفته است، مقیاس شخصیت، مال و مقام دنیا شده، و علم و تقوا و فضیلت را به فراموشی سپرده اند، در زرق و برق مادی فرو رفته، و از اسلام، بیگانه شد ه اند، و تا چنین است باید کفاره این خطای بزرگ را بپردازند، و تا تحول را از ارزش های حاکم بر وجودشان شروع نکنند، مشمول الطاف الهی نخواهند شد که: إِنَّ اللّهَ لا یُغَیِّرُ ما بِقَوْم حَتّی یُغَیِّرُوا ما بِأَنْفُسِهِمْ.

پاسخ به یک سؤال

با مطالعه آیات فوق پیرامون تحقیر شدید زینت های ظاهری، و ثروت و مقام مادی، این سؤال مطرح می شود: پس چرا قرآن مجید در جای دیگر می گوید: قُلْ مَنْ حَرَّمَ زِینَةَ اللّهِ الَّتِی أَخْرَجَ لِعِبادِهِ وَ الطَّیِّباتِ مِنَ الرِّزْقِ قُلْ هِیَ لِلَّذِینَ آمَنُوا فِی الْحَیاةِ الدُّنْیا خالِصَةً یَوْمَ الْقِیامَةِ کَذلِکَ نُفَصِّلُ الْآیاتِ لِقَوْم یَعْلَمُونَ: «بگو: چه کسی زینت های الهی را که برای بندگان خود آفریده، و روزی های پاکیزه را حرام کرده است؟! بگو: اینها در زندگی دنیا برای کسانی است که ایمان آورده اند، (اگر چه دیگران نیز با آنها مشارکت دارند، ولی) در قیامت خالص (برای مؤمنان) خواهد بود، این گونه آیات (خود) را برای کسانی که آگاهند شرح می دهیم»! یا در جای دیگر می فرماید: یا بَنِی آدَمَ خُذُوا زِینَتَکُمْ عِنْدَ کُلِّ مَسْجِد: «ای فرزندان آدم! زینت خود را به هنگام رفتن به مسجد، با خود بردارید».

چگونه این دو گروه از آیات با هم سازگار است؟!

در پاسخ باید به این نکته توجه داشت که: هدف در آیات مورد بحث شکستن ارزش های دروغین است، هدف این است که مقیاس شخصیت انسان ها را ثروت و زینت آنها نشمارند، نه این که امکانات مادی بد چیزی است، مهم این است که به آنها به صورت یک ابزار نگاه شود نه یک هدف متعالی و نهایی. وانگهی، اینها در صورتی ارزش دارد که در حد معقول و شایسته و خالی از هر گونه اسراف و تبذیر باشد، نه ساختن کاخ هایی از طلا و نقره و گرد آوردن زینت های انبوهی از سیم و زر! و از اینجا روشن می شود که نه بهره مند بودن گروهی از کفار و ظالمان از این مواهب مادی دلیل بر شخصیت آنها است، و نه محروم بودن مؤمنان از آن، و نه استفاده از این امور در حد معقول، به صورت یک ابزار، ضرری به ایمان و تقوای انسان می زند، و این است تفکر صحیح اسلامی و قرآنی.