سعي كنيم ذهنمان را مديريت كنيم…

اما چگونه؟

و ذِكْرُ‌الله علي كُلِ حالٍ

نمي‌گويد دائماً بر سر سجاده باشيد و نماز و قرآن بخوانيد، تسبيح در دست داشته باشيد و ذكر بگوييد… بلكه مي‌فرمايد:   (منافقون: 9)؛ ‌اي كساني كه ايمان آورده‌ايد، اموال و اولادتان شما را از ياد خدا غافل نكند؛ كه هركس چنين كند، زيانكار است.  در نحوه اعمال و سبك زندگيمان، از ياد او غفلت نكنيم؛ خدايي ناكرده حبّ جاه و مدير و فرزند و همسر و خانواده ما را از ياد خدا منحرف نكنند…

خدا را فراوان ياد كنيد، باشد كه پيروز شويد. (انفال: 45)

 اينگونه همنشين خدا شويم…

ياد خدا بودن، آدمي را همنشين خدا مي‌كند و چه لذتي، بالاتر از همنشيني با محبوبش!

خداوند در حديث قدسي به حضرت موسي(ع) – آن‌گاه كه از قرب و بعد خداوند سوال كرد- خود را همنشين كسي دانست كه او را ياد مي‌كند و فرمود:

انا جليسُ من ذكرني؛ من همنشين كسي هستم كه مرا ياد مي‌كند. (بحارالانوار، جلد 93، ص 153)

باز راجع به همين نكته، در قرآن مي‌خوانيم:

مرا ياد كنيد تا شما را ياد كنم. شاكر و سپاسگزار من باشيد و به من كفر نورزيد. (بقره: 152) امام صادق (ع) فرمود: خداي سبحان خطاب به بندگان خود مي‌فرمايد: «اي پسر آدم! در قلب و درون خود، به ياد من باش؛ تا من نيز در جانم به ياد تو باشم. در خلوت به ذكر من مشغول باش تا در جلوت به ياد تو باشم. در ميان جمع مرا ياد كن؛ تا من نيز در ميان جمعي بهتر، نزد فرشتگان، از تو ياد كنم. (بحارالانوار، جلد 93، ص 158)  در هر حالي ياد خدا باشيم. اگر با معصيتي مواجه مي‌شويم، به ياد خدا آن را ترك كنيم…
امام علي(ع)، در حديث شريفي مي‌فرمايد:

هر كس، قلب خود را با ياد خدا، پيوسته آباد سازد، اعمال او در پنهان و آشكار، نيكو و پسنديده مي‌شود. (تصنيف درر‌الحكم، ص186)

 طاعت براي خدا، ترگ گناه براي خدا

گاهي اوقات تا به خودمان مي‌آييم مي‌بينيم كه بر در ورودي گناه و معصيت قرار گرفته‌ايم، به ياد خدا پا را عقب كشيده و معصيت را ترك كنيم…  طاعتي مي‌بينيم كه بر ما عرضه شده است ولي برايمان انجام آن سخت است، اما مي‌بينيم خدا انجام آن را دوست دارد، به واسطه دوست داشتن خدا آن را انجام دهيم…  در كتاب «بلد الأمين» از حضرت رسول اكرم(ص) روايت شده: هر كه هر روز ده بار اين دعا را بخواند، حق تعالى‏ چهار هزار گناه كبيره او را بيامرزد و وى را از سكرات مرگ و فشار قبر، و صد هزار هراس قيامت نجات دهد، و از شرّ شيطان و سپاهيان او محفوظ شود و قرضش ادا شود و اندوه و غمش برطرف شود و آن دعا اين است:  اعْددْتُ لِكُلِّ هوْلٍ لا‌الله اِلا‌الله و لِكُلِّ همٍّ و غمٍّ ماشاء‌الله و لِكُلِّ نِعْمةٍ الْحمْدُ لِلّهِ و لِكُلِّ رخآءٍ الشُّكْرُ لِلّهِ و لِكُلِّ اُعْجُوبةٍ سُبْحان‌الله و لِكُلِّ ذنْبٍ اسْتغْفِرُ‌الله و لِكُلِّ مُصيبه اِنّا لِلّهِ و اِنّا اِليهِ راجِعُون و لِكُلِّ ضيقٍ حسْبِى‌الله و لِكُلِّ قضآءٍ و قدرٍ توكّلْتُ على‌الله و لِكُلِّ عدُوٍّ اِعْتصمْتُ بِاللّهِ و لِكُلِّ طاعةٍ و معْصِيةٍ لا حوْل و لا قُوّة اِلاّ بِاللّهِ الْعلِىِّ الْعظيمِ. گناه نبايد جدايي‌بخش ما از خدا باشد، يادمان باشد زندگي از اين حالات بيرون نيست و به ما ياد داده‌اند در هر حالي پل ارتباطي با خداوند را داشته باشيم: و ذِكْرُ‌الله علي كُلِ حالٍ…  مهيا كردم براى هر هراسى «لا‌الله الا‌الله» را و براى هر اندوه و غمى «ما شاء‌الله» را، و براى هر نعمتى‏ «الحمدللّه»، و براى هر راحتى «الشكرللّه»، و براى هر شگفتى «سبحان‌الله»، و براى هر گناهى «استغفر للّه» و براى هر مصيبت «انا للّه و انا اليه راجعون» را، و براى هر تنگى «حسبى‌الله» و براى هر قضا و قدر «توكلت على‌الله» را، و براى هر دشمن «اعتصمت باللّه » را و براى هر طاعت و معصيت «لا حول‏ و لا قوّة الاّ باللّه العلى العظيم» را.  حديثي زيباست… گويا تمام شئون زندگي را براي انسان ترسيم مي‌كند. ژ با توجه به اين حديث مي‌توان دريافت كه براي لحظه به لحظه زندگي آدمي پلي براي ارتباط با خالق و ياد او در تمام لحظات زندگي ترسيم شده است.

 حواسمان به كارهاي شيطان باشد

حواسمان باشد كه هميشه شيطان دو كار را با هم انجام مي‌دهد:

اول: او را تشويق و تحريك به گناه مي‌كند…

دوم: اينكه او را از خدا و آمرزش او نااميد مي‌كند كه دومي هميشه بدتر از اولي است…

و لِكُلِّ مُصيبه اِنّا لِلّهِ و اِنّا اِليهِ راجِعُون و لِكُلِّ ضيقٍ حسْبِى‌الله و لِكُلِّ قضآءٍ و قدرٍ توكّلْتُ على‌الله و لِكُلِّ عدُوٍّ اِعْتصمْتُ بِاللّهِ و لِكُلِّ طاعةٍ و معْصِيةٍ لا حوْل و لا قُوّة اِلاّ بِاللّهِ الْعلِىِّ الْعظيمِ.

شاید بسیاری از افراد ندانند که چطور و چگونه باید دعا کرده و خواسته خود را از خداوند متعال طلب کنند. امام علی‌بن موسی الرضا(ع) این موضوع را با دعاهای نورانی خود به ما می‌آموزد.

آن حضرت در یکی از دعاهای خود چگونگی درخواست برای برطرف شدن غم و اندوه را آموزش می‌دهند. ایشان می‌فرمایند:

خداوندا! ای گشاینده و زداینده (ابرهای) حزن و اندوه و ای برطرف کننده غم و ای اجابت‌کننده دعای انسان‌های مضطر و بیچاره و ای بخشاینده در دنیا، و بسیار مهربان در آخرت، بر محمد و آل محمد درود و رحمت فرست، و بر من رحم کن، رحمتی که به وسیله آن خشم و نارضایتی‌ات نسبت به من را خاموش سازی و مرا از غیر خودت بی‌نیاز کنی.

سپس گونه راست خود را به زمین چسبانده و بگوید:

سپس گونه چپ خویش را به زمین چسبانده و مانند همان عبارت را بگوید، آنگاه پیشانی را به زمین بچسباند و مانند آن عبارت را بگوید، که در این صورت خداوند سبحان غم و اندوه او را بزداید و حاجتش را برآورد.